වැහි බර එක හැන්දෑවක
කෝච්චියේ මම යනකොට
මට හමු වුනු එක දෙනෙතක්
කීමට සැරසෙනු දුටුවෙමි
නොකී කතාවක්.....
කෙටි කතාව වගේ නෙමෙයි
නව කතාව හරිම දිගයි
පැල් බැඳගෙන කියවනකොට
කාලය ගෙවිලා යනවා
මොහොතක්වත් කොතැනකවත්
නවතින්නේ නෑ......
ඒක හින්ද ප්රවේසමින්
කරන දෙයක් ලොකු ළමයෝ
කලකට පෙර මියැදුණු අපෙ
මුත්තා ඇවිත් මට කිවා
එළිවෙන යාමේ හීනෙන්
ඇහැරෙද්දි මං.........
අනේ මන්ද බයත් හිතුනා
මොකින් මොකක් වෙයිද හිතුනා,
කතාවේ රසවත්ම හරියේ
පරිච්චේදයක් මැද්දෙදි
මන් දන්නෑ කොහෙද කියලා
ඉස්ටේෂන් එකක් ලඟදි
දනි පනි ගා කෝච්චියෙන්
බැහැ ගත්තා මං..........
No comments:
Post a Comment